Zondagmiddag, de Onze-Lieve-Vrouw-Van-Vaakstraat, een verschijning

bijna als een mens word ik gedragen grijsomfloerst

door die straten waar net

voorbij de mogelijkheid om lief

te hebben de schone

even aanraakt het linkeroog droef, het rechter

gelaten, te snel

om ook haar mond de mijne

te kunnen noemen

zo bouwt mijn gespierde ziel

tussen pancreas en hypofyse

voorgespannen en roestvrij

aan haar magistrale onverschilligheid